EXPOSICIÓN XERACIÓN NÓS NA BIBLIOTECA GONZÁLEZ GARCÉS DA CORUÑA

 <iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/dMZ-auydXCY" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>

Diario de Saúdos, Antía Suárez Souto (2º ESO)

20 de maio de 2019

Hoxe ía eu pola escola e saudando os meus amigos, non todos me saudaban pero case a maioría. Non sei se é falta de educación ou vergoña, pero diso vou escribir durante esta semana, xa que tamén marcho venres a Madrid co colexio e poderei explorar as miñas dúbidas dentro e fóra da escola.

Polo comezo de hoxe, a cousa non pinta moi ben pero veremos ao longo deste tempo. Non sei se sairá ben de todo, pero eu intentareino.

Con cariño

Antía (A.S.S)

21 de maio de 2019

Os maiores sempre son os que non saúdan por non perder a fama, como cren que o resto somos menos que eles pois din: <<Por que o imos facer?>>. Iso non é así, como alguén saúda a outra persoa, esa persoa por moi maior que sexa, tamén pode saudar porque é unha marca de educación que non debe fallar.

Que enfado me provoca iso, che! Un saúdo

Antía( A.S.S)

22 de maio de 2019

Por que o rapaz que che gusta, nunca te saúda? Que se quere, facer o difícil? Que os seus amigos se rían del? Pois non, porque que non te saúden e ti a el si molesta máis que creo que lle molestan os vaciles a el. Aínda que el non sinta nada, tamén é unha persoa coma outra e pode facer o mesmo que os demais: saudar e poñer boa cara. Con ese simple xesto, quedas como Deus e, aínda que non queiras, a outra persoa deixala moi feliz.

Oxalá aprendan, che! Nunca vén nin virá mal.

Un bico

Antía (A.S.S)

23 de maio de 2019

Ir por unha tenda como por exemplo “ O Corte Inglés”, que te vexan as dependentas polos corredores e que te miren mal, pero que lle leves roupa para comprar e te saúden e que che poña boa cara... sen vergoña, iso é o que son. Se es amable cando che van comprar tamén o es para saudar cando pasas ao carón da persoa. Outro signo de que a educación haina cando a un lle apetece. Iso que lle pagan, eh! Non o chegan a facer e fulminante coa mirada.

Antía (A.S.S)

24 de maio de 2019

Marchar para Madrid e que os teus amigos non se acorden de ti para despedirse, que lle digas un “chao” sabendo que non vos ides volver ver ata dentro de 3 días e que eles fagan como si nada; como se non nos coñeceramos de nunca, vamos! Dá rabia, e que despois por encima che veñan falando pólo móbil ou dicindo que te botan de menos e ti quedas como, estarás de coña non? Marcho un finde, nin te esmeras en despedirte e pretendes que te crea que me botas de menos? Veña, adeus, a vacilar a outra persoa.

Antía (A.S.S)

25 de maio de 2019

En Madrid todos son moito máis educados que aló onde vivimos; se saúdas a xente, eles devólvenche o saúdo tamén como boas persoas que son, ben , a maioría. A outros dáselle por mirarte mal, pero non e o caso disto. Se todos foran así, o mundo iría a mellor, iso asegurado. A Warner é un sitio perfecto para este esperimento, e como xa dixen, todos te saúdan con boa cara.

Antía (A.S.S)

26 de maio de 2019

Volvendo de Madrid, en Astorga había uns turistas coma nós moi bos que nos falaron e saudaron e falaron un anaco con nós de boa gana, sendo moi amables e coa cariña de felicidade gravada sen ningún problema. Non sei se é porque estou acostumada a xente de aquí ou é que todos os de fóra me parecen moi amables, un misterio sen resolver que me quedará gravado na memoria.

Unha viaxe incrible que nunca olvidarei, porque os meus amigos axudáronme a pasalo xenial.

Antía ( A.S.S)

Diario de Saúdos, Antía Suárez Souto (2º ESO)

20 de maio de 2019

Hoxe ía eu pola escola e saudando os meus amigos, non todos me saudaban pero case a maioría. Non sei se é falta de educación ou vergoña, pero diso vou escribir durante esta semana, xa que tamén marcho venres a Madrid co colexio e poderei explorar as miñas dúbidas dentro e fóra da escola.

Polo comezo de hoxe, a cousa non pinta moi ben pero veremos ao longo deste tempo. Non sei se sairá ben de todo, pero eu intentareino.

Con cariño

Antía (A.S.S)

21 de maio de 2019

Os maiores sempre son os que non saúdan por non perder a fama, como cren que o resto somos menos que eles pois din: <<Por que o imos facer?>>. Iso non é así, como alguén saúda a outra persoa, esa persoa por moi maior que sexa, tamén pode saudar porque é unha marca de educación que non debe fallar.

Que enfado me provoca iso, che! Un saúdo

Antía( A.S.S)

22 de maio de 2019

Por que o rapaz que che gusta, nunca te saúda? Que se quere, facer o difícil? Que os seus amigos se rían del? Pois non, porque que non te saúden e ti a el si molesta máis que creo que lle molestan os vaciles a el. Aínda que el non sinta nada, tamén é unha persoa coma outra e pode facer o mesmo que os demais: saudar e poñer boa cara. Con ese simple xesto, quedas como Deus e, aínda que non queiras, a outra persoa deixala moi feliz.

Oxalá aprendan, che! Nunca vén nin virá mal.

Un bico

Antía (A.S.S)

23 de maio de 2019

Ir por unha tenda como por exemplo “ O Corte Inglés”, que te vexan as dependentas polos corredores e que te miren mal, pero que lle leves roupa para comprar e te saúden e que che poña boa cara... sen vergoña, iso é o que son. Se es amable cando che van comprar tamén o es para saudar cando pasas ao carón da persoa. Outro signo de que a educación haina cando a un lle apetece. Iso que lle pagan, eh! Non o chegan a facer e fulminante coa mirada.

Antía (A.S.S)

24 de maio de 2019

Marchar para Madrid e que os teus amigos non se acorden de ti para despedirse, que lle digas un “chao” sabendo que non vos ides volver ver ata dentro de 3 días e que eles fagan como si nada; como se non nos coñeceramos de nunca, vamos! Dá rabia, e que despois por encima che veñan falando pólo móbil ou dicindo que te botan de menos e ti quedas como, estarás de coña non? Marcho un finde, nin te esmeras en despedirte e pretendes que te crea que me botas de menos? Veña, adeus, a vacilar a outra persoa.

Antía (A.S.S)

25 de maio de 2019

En Madrid todos son moito máis educados que aló onde vivimos; se saúdas a xente, eles devólvenche o saúdo tamén como boas persoas que son, ben , a maioría. A outros dáselle por mirarte mal, pero non e o caso disto. Se todos foran así, o mundo iría a mellor, iso asegurado. A Warner é un sitio perfecto para este esperimento, e como xa dixen, todos te saúdan con boa cara.

Antía (A.S.S)

26 de maio de 2019

Volvendo de Madrid, en Astorga había uns turistas coma nós moi bos que nos falaron e saudaron e falaron un anaco con nós de boa gana, sendo moi amables e coa cariña de felicidade gravada sen ningún problema. Non sei se é porque estou acostumada a xente de aquí ou é que todos os de fóra me parecen moi amables, un misterio sen resolver que me quedará gravado na memoria.

Unha viaxe incrible que nunca olvidarei, porque os meus amigos axudáronme a pasalo xenial.

Antía ( A.S.S)

Titoán, cómic cobre Castelao, de Inácio e Iván Suárez, recensión de Diego Penedo (4º ESO A)

O libro que eu escollín é Titoán, é un libro que conta a historia de Castelao cun veciño. A historia empeza cando na aldea se vai celebrar o entroido. Castelao decide facer un cabezudo inspirándose na cara do seu veciño que non tiña bo carácter. Cando o veciño viu o cabezudo que lle fixera Castelao non lle gustou nada e quixo ir pegarlle, pero súa muller non lle deixou.

Este é un comic moi divertido é mui entretido que te engancha ata o final, á parte ten unha crítica social implícita.

O cómic a min gustoume moito e recomendaríao a todos os que lle gusten as bandas deseñadas e ler libros de humor.

Recensión sobre As rapazas de Xan de Manuel Iglesias Turnes, Andrea Suárez Souto (3º ESO)

Esta historia trata sobre Carmela, una rapaza que vivía na Galicia dos nosos antepasados. A rapaza era orfa de nai e o seu pai ,Xan , axudáballe e apoiábaa en todo. Co paso do tempo, Carmela foise namorando de Rafael de Varela, un dos rapaces máis ricos da aldea. Ao pouco tempo, este deixou en cinta a Carmela e non quixo saber máis dela. A pesar diso, Carmela tivo una nena que a chamaba Sabeliña.

Co paso do tempo, Manuel un compañeiro de toda a vida de Carmela díxolle a esta que sempre viviu namorado dela. Ao fin, estes comprometéronse a casar. Un día, á volta de aprender de coser, Rafael foi molestar a Carmela, xa que, este tiña problemas no seu matrimonio. Ao saber isto, Manuel foille
chamar a atención a Rafael. A mañá seguinte, Rafael apareceu morto.

Ao final da novela, Manuel e Carmela acaban casando nunha voda do palleiro da súa familia e ambos ían moi guapos. Despois desta, marcharon para traballar a Montevideo, lugar onde ía traballar a maioría da xente desa aldea en América.

Para a miña opinión esta novela pareceume unha novela moi interesante xa que, ponos na situación da antiga Galicia e ensínanos como era a vida dos nosos antepasados. Respecto a como está estruturado o libro pareceume un pouco lío pero a pesar diso, non me costou lelo.

Recoméndollo a todas esas persoas que teñan pasión pola lectura ou pola historia.

Escarlatina e a cociñeira defunta de Ledicia Costas por Lara Amado Pose (2º ESO)

Román Casas é un neno moi traveso, ao principio do libro aparece metendo a Dodoto, o seu gato de cor negra na lavadora!

O que el non sabe é que con tan só dez anos, vivirá a mellor experiencia da súa vida... explícovos dende o principio:

Román Casas quería ser un auténtico chef, pediulle aos seus pais un curso de cociña para o seu décimo aniversario, que coincide co Día de Defuntos, a festa dos mortos. E nese día tan especial recibiu un megasusto, un cadaleito acompañado dun sobre negro onde viñan as instrucións para activar a Escarlatina, unha cociñeira falecida no século XIX que nunca se separa de Lady Horreur, un arrepiante arañón con acento francés. A bordo do mortobús, os tres novos amigos e mais o gato Dodoto viaxarán ao Inframundo, onde os defuntos viven baixo as ordes de Amanito, o tirano que goberna no Alén coa axuda dos funguiños: os seus terroríficos esbirros.

Unha vez subidos ao Mortobus, emprenden camiño á maior aventura....Unha vez no Alén, para el todo era distinto, non entendía nada, pero ao lado de Escarlatina sabía que estaba seguro. De súpeto, apareceu Amanito o gobernador malvado do Alén e os seus esbirros os cales tiñan a boca cosida, e ao chegar a xunta Amanito quedou asombrado. Era un bicho moi raro e gordo todo cheo de granos e espinillas, un ser demasiado estraño. El estaba moi asustado, sen saber como reaccionar.

A chegada de Escarlatina para salvar a Román daquel bicho volveuse complicado, entón decidiron facer un trato: Se Escarlatina e Román conseguían crear un prato que lle gustara a vivos e mortos, Román podería  quedarse. Unha vez aceptado o reto, Escarlatina conduciu a Román ata a súa gorida, e despois de esforzo e de pensar que farían... apareceu pola porta o avó de Román, ao cal este botaba un montón de menos, xa que os abandonara había uns anos.

Primeiro quedoulle mirando pero en canto falou, recoñeceu a voz como se a escoitara todos os días, Román abrazouno moi moi forte e ata algunha lágrima lle chegou a caer.

O avó contoulle que tiña unha avioneta vella e que lle gustaría ensinarlla. Tamén lle contou se quería vir nunha carreira contra Amanito, que sería moi divertido. Quedou pensativo pero aceptou finalmente, mentres, segurían preparando o exquisito prato de vivos e mortos.

Logo de moito tempo, chegou o día, nunha mesa, estaban 3 vivos e 3 mortos, listos para degustar. Todo con éxito, gustoulle moito a todos, e entón Román foi correndo xunta ao avó, para poder comezar a carreira.

Preoparados, listos...XA, comeza a carreira e o avó písalle moi forte, ao igual que Amanito, logo de moitos obstáculos e dificultades, chegou a meta final, Amanito, despistouse un momento e PUMBA, caíu contra un barranco e xamais se volveu saber del.
  

E aquí remata a historia, con final feliz.

O libro é marabilloso, recoméndovolo un montón se vos queredes entreter un anaco, súper ben explicado e súper ben redactado, Román e Escarlatina son verdadeiros amigos. Dodoto e Lady Horreur mais o avó tamen son súper guais. Recoméndoo moito!!

Memoria contra o alzheimer de Rafael Laso Lorenzo, recensión de Iker Castiñeira Lema (3º ESO A)

Todo cambiou cando o protagonista se perdiu no monte. Nunca foi ao médico ata ese día que o atoparon, levárono os seus fillos. Ten alzheimer, apenas ten recordos non sabe como se chama, pero inventou un nome, Belaumiro. Non sabe se ten fillos ou non, agora só pensa en parvadas, só quere xogar o xadrez.

Fai anos que xoga ao xadrez. Sempre lle gustou e agora séntese como nun taboleiro, perségueno os cabalos, os soldados,vixíano moito e non lle deixan facer nada; cando quere recordar ponse moi triste.

Desde que o levaron alí, só ten o xadrez e pensa que non lle queda moito de partida. Foi ca­mpión do mundo de xadrez.

A súa mente está encerrada nun taboleiro, só pensa na partida, non recorda nada e ten ganas de chorar.

O doutor di que dentro del hai algo que lle vai facendo dano, esquécese de todo pero no fondo el segue sendo o mesmo. Está no seu taboeiro de cor negra e branca, que é o único que non se lle olvida.

Segue coa súa partida. Sabe que a xente fala del pero dálle igual porque dentro dun anaco xa non se vai lembrar.

Non fan máis que darlle pastillas e el non as quere.

Unha noite soñou coa súa muller que xa o está agardando e atopouna moi guapa. Ese día o seu fillo e mais o seu neto van visitalo, pero ningún deles sabe xogar, e el quere seguir coa súa partida. Pero finalmente perde a partida.

Iker Castiñeira Lema (3º ESO A)