Escarlatina e a cociñeira defunta de Ledicia Costas por Lara Amado Pose (2º ESO)

Román Casas é un neno moi traveso, ao principio do libro aparece metendo a Dodoto, o seu gato de cor negra na lavadora!

O que el non sabe é que con tan só dez anos, vivirá a mellor experiencia da súa vida... explícovos dende o principio:

Román Casas quería ser un auténtico chef, pediulle aos seus pais un curso de cociña para o seu décimo aniversario, que coincide co Día de Defuntos, a festa dos mortos. E nese día tan especial recibiu un megasusto, un cadaleito acompañado dun sobre negro onde viñan as instrucións para activar a Escarlatina, unha cociñeira falecida no século XIX que nunca se separa de Lady Horreur, un arrepiante arañón con acento francés. A bordo do mortobús, os tres novos amigos e mais o gato Dodoto viaxarán ao Inframundo, onde os defuntos viven baixo as ordes de Amanito, o tirano que goberna no Alén coa axuda dos funguiños: os seus terroríficos esbirros.

Unha vez subidos ao Mortobus, emprenden camiño á maior aventura....Unha vez no Alén, para el todo era distinto, non entendía nada, pero ao lado de Escarlatina sabía que estaba seguro. De súpeto, apareceu Amanito o gobernador malvado do Alén e os seus esbirros os cales tiñan a boca cosida, e ao chegar a xunta Amanito quedou asombrado. Era un bicho moi raro e gordo todo cheo de granos e espinillas, un ser demasiado estraño. El estaba moi asustado, sen saber como reaccionar.

A chegada de Escarlatina para salvar a Román daquel bicho volveuse complicado, entón decidiron facer un trato: Se Escarlatina e Román conseguían crear un prato que lle gustara a vivos e mortos, Román podería  quedarse. Unha vez aceptado o reto, Escarlatina conduciu a Román ata a súa gorida, e despois de esforzo e de pensar que farían... apareceu pola porta o avó de Román, ao cal este botaba un montón de menos, xa que os abandonara había uns anos.

Primeiro quedoulle mirando pero en canto falou, recoñeceu a voz como se a escoitara todos os días, Román abrazouno moi moi forte e ata algunha lágrima lle chegou a caer.

O avó contoulle que tiña unha avioneta vella e que lle gustaría ensinarlla. Tamén lle contou se quería vir nunha carreira contra Amanito, que sería moi divertido. Quedou pensativo pero aceptou finalmente, mentres, segurían preparando o exquisito prato de vivos e mortos.

Logo de moito tempo, chegou o día, nunha mesa, estaban 3 vivos e 3 mortos, listos para degustar. Todo con éxito, gustoulle moito a todos, e entón Román foi correndo xunta ao avó, para poder comezar a carreira.

Preoparados, listos...XA, comeza a carreira e o avó písalle moi forte, ao igual que Amanito, logo de moitos obstáculos e dificultades, chegou a meta final, Amanito, despistouse un momento e PUMBA, caíu contra un barranco e xamais se volveu saber del.
  

E aquí remata a historia, con final feliz.

O libro é marabilloso, recoméndovolo un montón se vos queredes entreter un anaco, súper ben explicado e súper ben redactado, Román e Escarlatina son verdadeiros amigos. Dodoto e Lady Horreur mais o avó tamen son súper guais. Recoméndoo moito!!

Memoria contra o alzheimer de Rafael Laso Lorenzo, recensión de Iker Castiñeira Lema (3º ESO A)

Todo cambiou cando o protagonista se perdiu no monte. Nunca foi ao médico ata ese día que o atoparon, levárono os seus fillos. Ten alzheimer, apenas ten recordos non sabe como se chama, pero inventou un nome, Belaumiro. Non sabe se ten fillos ou non, agora só pensa en parvadas, só quere xogar o xadrez.

Fai anos que xoga ao xadrez. Sempre lle gustou e agora séntese como nun taboleiro, perségueno os cabalos, os soldados,vixíano moito e non lle deixan facer nada; cando quere recordar ponse moi triste.

Desde que o levaron alí, só ten o xadrez e pensa que non lle queda moito de partida. Foi ca­mpión do mundo de xadrez.

A súa mente está encerrada nun taboleiro, só pensa na partida, non recorda nada e ten ganas de chorar.

O doutor di que dentro del hai algo que lle vai facendo dano, esquécese de todo pero no fondo el segue sendo o mesmo. Está no seu taboeiro de cor negra e branca, que é o único que non se lle olvida.

Segue coa súa partida. Sabe que a xente fala del pero dálle igual porque dentro dun anaco xa non se vai lembrar.

Non fan máis que darlle pastillas e el non as quere.

Unha noite soñou coa súa muller que xa o está agardando e atopouna moi guapa. Ese día o seu fillo e mais o seu neto van visitalo, pero ningún deles sabe xogar, e el quere seguir coa súa partida. Pero finalmente perde a partida.

Iker Castiñeira Lema (3º ESO A)